Dagboekje


Max!, augustus 2016

Gevaarlijke en ongevaarlijke idioten, juni 2016

PRIJS!!, maart 2016

Stilterots, oktober 2015

Werkverantwoording, juni 2015

Mission impossible, maart 2015

Biokip in Brussel, maart 2015

Vader en een enkeltje Frankrijk, februari 2015

En bedelen maar weer …., september 2014

Follow the money, juni 2014

dagboek Rwanda november 2014

Het werkt. Of toch niet?, juli 2014

1-0 voor de wespen, juli 2014

journalistiek in probleemgebieden, deel 9, 14 februari 2014

Een wasje na een reisje, september 2013

Een beetje van alles, 8 augustus 2013

de Carte grise en vriendelijke oude dames, 20 juni 2013

Oranje boven?, 29 januari 2013

Flink je kop stoten, 8 oktober 2012

Jong in Nieuwspoort, 19 september 2012

Lege zaal, 17 september 2012

Journalistiek in probleemgebieden, deel 8: Destiny 16 juli 2012

Duurste vliegtuigstoel ooit, 8 juli 2012

Zomer in Congo, 4 juli 2012

Journalistiek in probleemgebieden, deel 7, 18 juni 2012

Journalistiek in probleemgebieden, deel 6 juni, juli 2012

Dagje uit naar Rebellenland, 27 juni 2012

Koolmezen in de Correze, 7 mei 2012

Journalistiek in probleemgebieden, deel 5, april 2012

Vader krijgt levenslang, 27 maart 2012

Vader in de zorg, 15 maart 2012

Londen, maart 2012

Journalistiek in probleemgebieden, deel 4, 17 november 2011

Journalistiek in conflictgebieden, deel 3, 15 november 2011

Journalistiek in conflictgebieden, deel 2, 10 november 2011

Journalistiek in conflictgebieden, deel 1, 9 november 2011

Bommetje…. 13 oktober 2011

Geweigerd.... , 10 september 2011

Het is heet in Tunesie, 24 augustus 2011

Mistroostig hotel ontbijt, 14 juli 2011

FF weg, maar niet in eigen land,  13 juli 2011

Arrgg, visa…. 7 Juli 2011

Oude voorpagina's, november 2010

Zwijgen (op de persconferentie), 10 november 2010

Ordening, 24 september 2010

Honger!!!!, 22 september 2010

Wachten ......, 21 september 2010

Geen vriendin van Yolande en Paul, 2 september 2010

Maak je borst maar nat, 31 augustus 2010

Oude voorpagina's deel2, 31 augustus 2010

Ochtendoverdenking, 26 augustus 2010

Ademloos dom gansje, 22 augustus 2010

Oude voorpagina's van de site, 16 augustus 2010

Zuinige Hollander, 17 augustus 2010

Paul komt!, 8 augustus 2010

Watermanagement, 6 augustus

13 waarnemers, 9 journalisten en het PR-bureau van Kagame, 5 augustus

Allerbehulpzaamst kent geen tijd, 3 augustus

Hoera Internet, 3 augustus

Nairobi Airport, 31 juli

Chrysanten in Congo, deel 1, 29 september 2009

Chrysanten in Congo, deel 2, 30 september, 2009

Chrysanten in Congo, deel 3, 8 oktober 2009

Chrysanten in Congo, deel 4, 12 oktober 2009

Bedelbrief Congo Soil 2014

Max!

Dinsdag 9 augustus 2016

Max!

Gisteren overleed vraagbaak, mentor maar bovenal goede vriend Max de Bok. Ik kan veel over hem zeggen, maar in zijn eigen blad De Gelderlander kunnen ze dat veel beter! En zijn voormalig collega Frans Boogaard schreef een kippenvel- stuk. Wel nog een persoonlijke noot. Een andere mentor, journalist Kees Haak, bezorgde me een stageplek bij Nieuwspoort Nieuws, het tweemaandelijkse blad van perscentrum Nieuwspoort. Een luizen-stageplek, want ik kon politici, journalisten én de bar van dichtbij beschouwen. Max was destijds voorzitter en voor mij als beginnend journalist, niets minder dan een god, ver weg op een troon. Toen ik op een goede dag aan een tafeltje wat worstelend een interview zat uit te werken, ging hij zo maar naast me zitten. ‘Zo meiske, gaat het een beetje?’ Ik kon alleen maar dom knikken. Hij keek naar mijn interview, keek even naar mij en zei: ‘Ga zo door meiske’ en wandelde naar hogere sferen. Ik ben dus doorgegaan. God had gesproken!

Gevaarlijke en ongevaarlijke idioten

Donderdag 9 juni 2016

Over gevaarlijke en ongevaarlijke idioten

De zwarte suv Toyota staat robuust op de weg, wachtend tot een sleepwagen een bestelbus heeft ingeladen. Er is nog net een klein gaatje tussen de suv en de sleepwagen maar net te klein om er flitsfietsend doorheen te kunnen, schat ik zo in, dus ik stap monter van mijn fiets. Dan begint de suv opeens vooruit te bewegen. Ik kan geen kant op, ik wordt tegen de sleepwagen gedrukt. Ik bons met mijn vuist op de getinte ruit. Geen reactie. Pas als mijn voorwiel onder het voorwiel van de suv ligt, en ik nu echt fel begin te krijsen en te bonken, gaat er een raampje naar beneden. Een zonnebrankbruine geverfde blondine van ruim boven de vijftig kijkt me met neergetrokken mondhoeken aan. De man achter het stuur zit bewegingloos naar een ver punt aan de horizon te kijken. Ik wijs op mijn gehavende fiets en mijn penibele positie. De vrouw verblikt of verbloost niet. ‘We staan al zo lang te wachten.’ Dat vindt de man blijkbaar genoeg aan uitleg en beleefdheid en zonder boe of ba rijdt het stel weg. Ik heb nog net de tegenwoordigheid van geest om het nummerbord te noteren. Kokend van woede sta ik even later bij de politie. ‘Ik wil aangifte doen van vernieling’. De aardige oom agent hoort mijn verhaal aan en zegt dan hoofdschuddend: ‘Duidelijk gevalletje van verlaten plaats ongeval.’ Het hele halve uur dat de aangifte duurde, zit ik me te verkneukelen over de gezichten van het suv-stel als ze de politiebrief krijgen. Dus maar hopen dat de aardige oom agent ook echt met mijn aangifte aan de slag gaat. Enkele mensen die ik het vertelde gisteren, hadden er een hard hoofd in. 

Prijs!!

Maandag 14 maart 2016

Een prijs voor de democratie en vrede

Afgelopen zaterdag kreeg ik samen met de Noorse jurist en mensenrechtenactivist Fred Holt en de Congolese schrijver Patrick Mbeko, de Victoire Ingabire Umuhoza prijs voor vrede en democratie.

Natuurlijk ben ik hartstikke trots, maar ik heb lang geaarzeld of ik de prijs wel zou accepteren. Als journalist doe ik gewoon mijn werk en daar hoef ik geen prijs voor te krijgen. Daarnaast kunnen mensen deze prijs gebruiken om mijn betrouwbaarheid als journalist in het Rwanda-dossier te ondermijnen.

De kersverse Rwandese ambassadeur in België, Olivier Nduhungirehe, begon al direct de aanval, door me als FDU-activist en genocide-ontkenner neer te zetten. Natuurlijk werd de uitspraak van de Raad voor de Journalistiek er weer bij gehaald van het artikel dat ging over Jean Claude Iyamuremye, waarin ik door de raad schuldig werd bevonden aan vooringenomenheid en leugenachtigheid. De raad heeft geen idee dat klager Ibuka een instrument is in de handen van het Rwandese regime.

Stilterots

 

Vrijdag 30 oktober 2015

Er is een nieuwe datum voor het kort geding van Jean Claude Iyamuremye en Jean Baptiste Mugimba: vrijdag 13 november om 13.00 uur. Wederom in het Paleis van Justitie Den Haag. Dat wordt wat: vrijdag de dertiende om 13.00 uur, dat kan alleen maar geluk brengen! 

Het weer in de lucht brengen van mijn site is gisteren niet gelukt. Ga vandaag hier en daar wat stukjes bij elkaar rapen en die er weer opzetten. Denk ik. 

Was gisteren bij een begrafenis, waar iemand prachtig sprak over een oude man die langzamerhand familie en vrienden uit zijn leven had gebannen. Hij en zijn vrouw leefden jaren bijna in  volledig isolement, maar hadden genoeg aan elkaar. Nu was hij dood. Zijn broze vrouw zat in haar rolstoel dichtbij zijn kist en terwijl zijn muziek -het requiem van Mozart- door de kalige crematiezaal een weg vond naar de geelbruine herfstlaan buiten -sprak zij over haar verdriet tegen haar zus, die naast haar zat. Wij mochten allemaal meeluisteren met het gesprek; we hadden geen enkel moment het idee dat we luistervinkten. Een paar momenten van verstilde harmonie.

Werkverantwoording

Maandag 1 juni 2015

Werkverantwoording ….

Zo. De bevestiging is binnen dat ik alle materiaal heb ingeleverd voor De Loep, de prijs voor onderzoeksjournalistiek. Ik heb mijn onderzoek ingestuurd naar de procedure rond de Rwandezen die in Nederland beschuldigd worden van genocide.  Samen met VN-buitenlandredacteur Harm Ede Botje doe ik een gooi naar de prijs voor geschreven artikelen. In augustus worden de nominaties bekend. Grappig wel; een aantal jaren was ik mede-organisator van deze prijs, veel werk, maar ik zag talloze prachtige producties voorbijkomen. Zelf vind ik mijn onderzoek en onze artikelen natuurlijk fantastisch, maar het gaat er nu om of een tien-koppige jury van ervaren journalisten dat ook vindt. Natuurlijk hoop ik dat we in ieder geval worden genomineerd. Het zou niet gek zijn, weer wat publiciteit voor die gammele procedure die tientallen Rwandezen beschuldigt van massamoord zonder deugdelijke bewijzen.

Verder ben ik druk bezig met onderzoek naar voodoo en hekserij: wat voor gevolgen heeft het geloof in hekserij en magie op de economie, de gezondheid en maatschappelijk leven. Het onderzoek in Benin is deels afgerond en daarover komt een artikel in De Groene als het goed is. Het onderzoek is inmiddels uitgebreid naar Nigeria en Kameroen en ik ben er van overtuigd dat we met spectaculaire conclusies naar buiten komen! Het is ook heel leerzaam om met onderzoeksjournalisten uit die landen te werken.

Mission impossible

Vrijdag 27 maart 2015

Het was wat veel, zeven hoofdsteden in twee dagen en ik kwam dus redelijk tollend in Cotonou aan, de belangrijkste plaats van Benin. Voodoo, daar gaat het de komende weken om. Het is lastig om de knop om te draaien. Ik was zo bezig met heel andere zaken. 

Mission impossible

Iets kan ik wel vertellen over de missie van vorig weekend. Dat gaat dan vooral over de twijfel en de dilemma's. Want na een eerste euforie -we hadden precies die informatie die we dachten nodig te hebben- volgde een snelle afdaling richting wanhoop en teleurstelling. Want hoe moesten we die informatie gaan gebruiken? Niet in een Nederlandse rechtbank want de IND en de landsadvocaat delen gretig die informatie met de vrienden in Rwanda, waardoor het leven van mensen daadwerkelijk op het spel staat. Niet zomaar met de media, want elk detail is een aanwijzing hoe de informatie is verkregen en dus gevaarlijk voor mensen. We hebben dus goud in handen, maar weten nog niet precies hoe het efficiënt te gebruiken. Wel verschijnt volgende week een artikel over Jean Claud Iyamuremye in Vrij Nederland van mijn hand samen met Harm Botje en tegelijkertijd publiceert David van Reijbrouck iets over onze X-files. Het wordt vervolgd dus. Onze sponsoren krijgen dit weekend een compleet verslag van de expeditie, zonder natuurlijk de namen en de details … 

Biokip in Brussel

Maandag 2 maart 2015 

Doorgaans ben ik een optimistisch mens. Maar na twee dagen verblijf in een hotelkamer zo groot ongeveer als het woord WINSTMAXIMALISATIE, moet ik even tot rust komen in mijn eigen huis. Het hotel bleek het toeristische equivalent van de intensieve kippenhouderij. 

Dit weekend had ik afspraken gemaakt met allerlei Rwandese vrienden in en om Brussel. Ook zou er de Victoire Ingabire prijs worden uitgereikt, allemaal goede redenen om samen met echtgenoot even 'lekker weg' te wezen. Ik had gedacht slim te zijn en een hotel te boeken bijna op de Grote Markt van Brussel. Op die manier zouden de geneugten van deze stad onder het absolute loopbereik vallen.

Helaas arriveerden wij in het centrum van Brussel op vrijdagavond in de spits. Alle straten stonden vast met auto’s en hele lange bussen en wij vorderden millimeter voor millimeter. Op zich is dat wel te doen, als je een duidelijk doel voor ogen hebt. Maar ik was vergeten TOMTOM een heldere instructie voor een parkeergarage te geven en dus raakten wij op zoek naar een parkeerplek, steeds verder van het hotel. Ook dat is niet erg, als de straten leeg en vriendelijk zijn. Maar de Brusselse rue’s waren overvol met grimmig kijkende EU-werknemers die naar huis wilden. Eén fout ingedraaide weg, betekent in dit soort situaties minstens een kwartier vertraging. Ik draaide meerdere malen een verkeerde weg in.

Vader en een enkeltje Frankrijk

Maandag 9 februari 2015

Geef mij maar een enkeltje Frankrijk

Ongeveer een jaar geleden verhuisde mijn vader van een gewoon ‘bejaardentehuis’, naar een gesloten afdeling in een verpleeghuis. Vader was dementerend, kon niet meer voor zichzelf zorgen en nam te veel tijd in beslag van het –overigens zeer lieve- verzorgende personeel. 

Vader kwam terecht in een kleinschalig tehuis, in een afdeling met nog vijf andere zwaar demente bewoners. De eerste weken waren voor vader een hel. ‘Neem me alsjeblieft mee terug naar huis', vroeg hij steevast aan ons als we op bezoek waren, ook al had hij geen idee waar zijn ‘huis’ was. Vader dacht ergens in een onderwereld-café in Rotterdam te zitten. Hij voelde zich bang en onveilig. Hij was ook boos op ons: wij hadden hem hier gebracht. Wij hadden hem zijn vrijheid afgenomen.

Afgelopen zaterdag ging ik bij hem op bezoek. Hij zat vrolijk aan een tafel aardappelen te schillen. ‘Kijk’, zei hij met een knipoog naar een nieuwe bewoonster. ‘Dat is mevrouw X. Zij vindt me aardig. Ik vind haar ook aardig. Ik zal je straks aan haar voorstellen.’ Samen schilden we een grote pan aardappelen en gingen daarna nog even boodschappen doen. Dat vindt vader heerlijk; soms nemen de verzorgenden hem wel twee keer per dag mee in zijn rolstoel. Bij de slager krijgt hij –tot zijn grote plezier- altijd een stukje worst. 

En bedelen maar weer ...

Woensdag 24 september 2014

Soms gaan dingen moeizaam. Informatie aanvragen bij de overheid bijvoorbeeld. Dat kan maanden kosten om uiteindelijk een snipper te krijgen. Subsidie aanvragen, nog zoiets. Duurt meestal ook maanden voor je iets hoort. Kost trouwens ook heel veel tijd, zo'n aanvraag, vooral omdat de subsidiegever een bedoeling heeft met dat geld. Jouw project sluit natuurlijk nooit naadloos aan en dus ga je wat draaien en slijpen om wel aan het doel te voldoen. 

Dat was zo met mijn Voodoo-project: ik wil laten zien hoe Voodoo in Benin heel veel invloed heeft op de gezondheidszorg, onderwijs, veiligheid, economie. Dat het de ontwikkeling en de democratie van het land belemmert. Samen met Le Canard du Nord, u weet wel, de regionale krant waarmee ik twee keer een project heb gedaan , wilde ik kijken of we te weten konden komen hoe ver de tentakels van Voodoo reiken en of we dit in concrete cijfers konden gieten. Ik vroeg hiervoor subsidie aan bij Free Fress Unlimited, ze stonden positief tegenover het project, maar omdat ik geen Nederlands medium kon vinden die mij een Letter of Intend wilde geven (een briefje waarop staat dat het medium het artikel in principe wil plaatsen, maar dat het zich nergens aan bindt omdat het artikel aan alle voorwaarden moet voldoen), kreeg ik maar geen definitief OK. Ik had natuurlijk wel een letter of Intend van Le Canard du Nord, maar een Nederlands medium schijnt belangrijker te zijn.

Het werkt. Of toch niet?

Dinsdag 17 juni 2014

Het werkt, of toch niet?

Er zijn dagen dat alles kapot gaat en er zijn dagen dat alles weer gaat werken. Gisteren was zo'n dag nadat wij een week achter de rug hadden van misere: grasmaaier kapot (nou ja kapot, vergeten veiligheidshandel in te drukken), foutmelding na het installeren van de zonnepanelen-omvormer, slechte telefoonverbinding en een slechte internetverbinding terwijl de provider 'niet thuis' geeft. Gisteren ging alles opeens goed: het groene lampje van de omvormer ging branden nadat 'de aarde' was gerepareerd en er kwam een bloedmooie jongen langs om te kijken of we geschikt waren voor ADSL. Wij waren in de zevende hemel. Vanochtend stond echtgenoot al vroeg op om te zien of het groene lampje nog brandde. Warempel. Hij stapte dolgelukkig weer in bed. Terwijl ik deze regels schrijf, hoor ik de omvormer klikken en zie ik het gevreesde oranje lampje gaan knipperen. Ik durf het echtgenoot nog niet te vertellen.  

Afgelopen winter liep ik door een stukje bos waarvan de bomen gebrandmerkt waren met van die grote rode stippen: kappen. Een aantal avonden lang heb ik toen met een mesje de rode stippen weggekrabd. Gisteravond durfde ik te gaan kijken. Ik kon mijn ogen niet geloven: 'mijn' stukje bos stond nog. Ernaast en erachter was gekapt, maar mijn bomen stonden fier recht overeind. Ik geef het toe met enige schaamte, maar een aantal bomen heb ik zelfs van plezier omarmd. Ik geloof niet dat de bomen hiervan gediend waren, het begon opeens vervaarlijk te kraken. Vals zingend ben ik naar huis gewandeld.

1-0 voor de wespen

Maandag 16 juni 2014

Hard gewerkt vorige week en daarom geen letter voor deze website geschreven. De resultaten van dat harde werken zijn echter deze week al zichtbaar: mijn Rwandese klokkenluider zegt in Vrij Nederland verbijsterd te zijn over de manier waarop Nederland omgaat met de dossiers van genocide-verdachten. Naar aanleiding van dit artikel maakt RTL-nieuws er ook een item over op de dag van publicatie: aanstaande woensdag. Kopen dus aanstaande woensdag de VN en om half acht kijken naar RTL4-nieuws. Ach, voetbalt Nederland dan in Brazilië? Dat kun je toch best missen!

In de tussentijd wordt er in Oost-Congo weer gevochten en heeft president Paul Kagame geroepen dat hij iedereen die zijn land destabiliseert, op klaarlichte dag wel een kopje kleiner zal maken. Het land heeft sinds 2007 niet langer de doodstraf, maar dat maakt de president niet uit. Als het gaat om de veiligheid van zijn land is hij aanklager, rechter en beul tegelijk. 

Ik zit nu een week in Frankrijk. Het was een week van aanpakken: het gras groeit tot over onze oren en in huis heeft zich een leger spinnen genesteld. Er is ook een wespennest dat we maar niet kunnen lokaliseren. Ergerlijk, want elke keer als we ons in de voorkamer hebben geïnstalleerd voor een kopje koffie en het journaal, begint het rond onze oren te zoemen. In de aanpak van het probleem wordt direct het verschil zichtbaar tussen man en vrouw. Zodra het gezoem losbarst, verandert echtgenoot, gewapend met vliegenmepper in een bloeddorstige terminator. Mijn aanpak is geheel anders: ik pak de bezem en probeer de zoemende monstertjes vanaf het raam (waar ze onveranderlijk naar toe vliegen) naar buiten te vegen. Ook met deze methode valt wel eens een slachtoffer, maar ik zie er toch ook genoeg hun vleugeltjes wat verbaasd bewegen en zoemend wegvliegen.

Follow the money

Woensdag 4 juni 2014

Follow the money

Gisteren kwam een familielid naar me toe op een feestje onder het slaken van de kreet IAB. Ik weet niet of dit ter aanmoediging of nu juist ter ontmoediging was. Ik denk beide. 

Vandaag even niets over 1F. Alles wat ik er over weet zit in mijn andere computer en die staat bij de reparateur. Accu kapot, terwijl ik die nou net had gekocht vanwege het lekker lang kunnen werken zonder dat er een lichtsnoer aan te pas hoefde te komen. Heel fijn in landen waar de elektra regelmatig uitvalt.  

Vandaag ga ik gebruiken om mezelf te 'pitchen', ofwel in ouderwetse taal: mezelf in de verkoop te zetten. Ik heb een goed verhaal en dat moet verteld worden. Daarnaast moet ik serieus gaan nadenken over GELD. Ik heb niks meer en moet geld bij elkaar gaan sprokkelen voor mijn documentaire die ik dit najaar wil gaan maken over de rebellenleider. De normale fondsen beginnen te geeuwen als ik mijn plannen aan ze voor leg, dus ik ga nu nadenken over crowdfunding. Als 1000 mensen 30 euro willen betalen ben ik een heel eind. Het lijkt realistisch als ik het zo opschrijf, maar ik ben bang dat de praktijk anders is.

Rwanda, november 2014

Woensdag 10 december 2014

Nog na-trillend van boosheid, angst en zenuwen, landde ik vanochtend op Schiphol, alwaar mijn achtervang Jan klaarstond met schouderklopjes en de groeten van veel mensen. Ik ben dus weer terug, maar de laatste twee dagen waren niet onverdeeld genoeglijk vanwege de Rwandese douane. Die lieten mij namelijk eergisteren niet door. Eerst omdat de machine kapot zou zijn, later omdat mijn visum door Kenia niet gerepareerd zou zijn. De Rwandese baas van de immigratiedienst verzekerde eerst vriendelijk dat hij hoogst persoonlijk voor een oplossing zou zorgen, maar werd, naarmate de uren verstreken, steeds boziger. We kregen echt ruzie toen ik zijn autoriteit in twijfel trok samen met zijn oplossingsvermogen. Niet echt handig, maar na zes uur in de zon, zonder eten of drinken, was mijn beoordelingsvermogen niet meer wat het geweest was. 

Inmiddels had ik ook achtervang Jan ingeschakeld en die had weer de Nederlandse ambassade in Kigali te hulp geroepen. Die reageerden snel, maar met even weinig succes als ik. Ze hadden het geprobeerd, maar na vier telefoontjes nam de Immigratiedienst niet meer de telefoon op. Inmiddels was ik door de boze lokale immigratiechef, demonstratief teruggezet in niemandsland. Ik mocht niet op Rwandese bodem blijven. Hij wilde niet ingaan op mijn voorstel van een transitvisum en vond dat ik maar het beste terug kon gaan naar Congo. Hij zou dan hoogst persoonlijk morgenochtend vroeg er voor zorgen dat ik een transit visum kreeg. Daar had ik natuurlijk geen enkele fiducie in, en toen ik hem dat ook in ondiplomatieke taal vertelde -dom dom dom Verbraeken!- was die dag in ieder geval elke kans op een minnelijke schikking bekeken. Met mijn staart tussen mijn benen droop ik af, ik wist, ik was verslagen. De immigratiemeneer had laten zien wie hier de baas was.

Vader krijgt levenslang

Woensdag 12 maart 2014

Beetje opgelucht

Vader werd een maand geleden overgeplaatst naar een gesloten verpleeghuis. Het is chaos is zijn hoofd en dus in de wereld. De eerste dagen was hij ontzettend bang voor zijn vijf medebewoners. Hij begreep niet waarom ze met stekende ogen naar hem keken, een onbegrijpelijke taal spraken en soms agressief hun vuist naar hem balden. ‘Neem me alsjeblieft mee’ zei hij toen ik de eerste keer op bezoek was. ‘Het is hier niet pluis. Ik zit hier gevangen. Er zitten hier allemaal boeven.’ Hij pakte mijn arm en wilde me niet laten gaan. Ik huilde uit onmacht en boosheid toen ik terug naar huis fietste. Ook de volgende keren zei hij direct: ‘Blij dat je er bent. Dan kunnen we nu naar huis. Weet je moeder dat we er aan komen?’ Mijn moeder is al zo’n dertig jaar dood.

Om de drukte in ‘huisje Iris’ te ontlopen, trokken we ons vaak terug in de rookkamer waar mijn vader naar het naastgelegen kerkhof staarde, zonder in de gaten te hebben wat het was. Bij mooi weer maakten we een wandeling in het dorp. Voor hem elke keer weer een nieuwe tocht vol verrassingen.

Journalistiek in probleemgebieden, deel 9


Tien tips voor het interviewen van een Rwandese verdachte in een Nederlandse gevangenis

scheveningengevangenis.jpg

"Ik zou graag een interview met Jean Claude Iyamuremye hebben, bij wie moet ik dit aanvragen?", zo vroeg ik drie weken geldden via de telefoon aan de telefoniste van de gevangenis in Zoetermeer. 

"Momentje, ik verbind u door met de directie."

"Met mevrouw X". 

"Dag, ik ben op zoek naar de directie."

"IK ben de secretaresse van de directie."

"Ik ben een freelance onderzoeksjournalist en werk aan eenartikel voor VN, ik zou graag een interview hebben met Jean Claude Iyamuremye. Kunt u mij helpen?"

"Momentje, ik ga even navragen." Na tien momentjes: "Dan moet u een brief schrijven aan de directie, met uw gegevens en wat u precies wilt."

"Oke." En omdat ik de vaart er in wilde houden, schreef ik de brief direct en deed hem op de post. Vier dagen later had ik nog steeds geen reactie, dus ik belde maar weer eens.

"Met de secretaresse van de directie."

"Dag ik heb een paar dagen geleden een brief geschreven met het verzoek tot een interview, ik heb nog niets gehoord. Weet u hoe het staat?"

Een wasje na een reisje


Maandag 9 september 2013

Wat doet een mens bij terugkomt van een reis? Juist. Een mens doet een wasje. Wij hebben een gemeenschappelijke wasmachine die in de gemeenschappelijke hal staat. En hoe doet een mens een wasje in de gemeenschappelijke hal? Niet met de schoenen aan, telefoon in de zak en sleutels op zak.  Men doet de was in de gemeenschappelijke wasmachine wat nonchalant gekleed. En wat doet een mens als de deur in het slot valt en men nonchalant gekleed met schone was in de gemeenschappelijke hal staat ZONDER SLEUTELS? De mens krijst. 

Inbreken was onmogelijk, wij hebben overal van die strips, aan de achterkant zelfs aangevuld met tralies, nadat het huis voor de zoveelste keer was leeggehaald. Gelukkig was daar de behulpzame buurvrouw, die mij naar echtgenoot in Frankrijk liet bellen. Die wist het nummer van onze buurman die het huis beheert als wij er niet zijn en dus een SLEUTEL heeft! Buurman bleek echter niet thuis te zijn. Dat probeerde echtgenoot mij te vertellen door mij op de telefoon te bellen die IN het huis lag. Ondertussen ging ik alvast met slotenmakers aan de gang. Ik had geen enkele zin om de dag voor de deur door te brengen, in afwachting van buurman die waarschijnlijk vrolijk door de straten zwierde en naar muziek luisterde; het was immers Haags UIt-festival. Hoewel de slotenmakers allemaal in de Gouden Gids beloofden 24/7 bereikbaar te zijn en DIRECT voor te rijden, bleek dat in de praktijk op ZONDAG wat tegen te vallen. Gelukkig wist echtgenoot buurman toch op zijn mobiel te bereiken en zwalkte buurman al door ons huis op zoek naar mij, terwijl ik nog bij buurvrouw was. 

Bedelbrief 2014


CONGO SOIL

Met uw hulp in het nieuwe jaar in première


Congo Soil wordt een docu over een Mai Mai rebellenleider in Oost-Congo.

We zijn nu bezig geld bij elkaar te zoeken voor de pilot. In 2014 willen we zowel pilot als grote documentaire realiseren.

In het oude jaar 2013 werkten geheel belangeloos mee: Ron Visser, François Pieneman, Maryse Loranger en Ingeborg Putter van World Visuals Film, Stijn te Hennepe en Daniel Kuipers van Tundratree.

Congo Soil is een idee van Anneke Verbraeken 

GELUKKIG NIEUWJAAR

BONNE ANNÉE

Een beetje van alles

Donderdag 8 augustus 2013

Het gaat er nu echt van komen: een BOEK. Na mijn Congo-reis teken ik een contract met uitgeverij Atlas. Waar gaat het over? Over mensenrechtenactivist Sylvestre Bwira en oppositieleider VIctoire Umuhoza: wie zijn ze, wat doen ze en waarom doen ze wat ze doen? Over Congo en Rwanda: wat gebeurt er en valt te ontdekken waarom het gebeurt? Over mijzelf: over mijn ervaringen in beide landen, mijn ontmoetingen met Ingabire en Bwira, hoe journalistiek te bedrijven en de journalistieke keuzes. Heb ontzettend veel zin om er echt aan te beginnen. 

Maar eerst volgende week zaterdag naar Entebbe en naar Goma. Ben erg blij dat ik niet via Nairobi reis, want dat vliegveld ging gisteren in vlammen op. Voorlopig zit het  potdicht! Oorzaak van de brand nog niet echt bekend, waarschijnlijk ontploffende gastanks. Oorzaak van de enorme schade: te weinig brandweerwagens, onbereikbare onvoldoende bluswater. In Kenia wordt niet veel geld uitgegeven aan dit soort elementaire voorzieningen.

De carte grise en vriendelijke oude dames


Donderdag 20 juni

Wij hadden ons kentekenbewijs verloren. Of beter gezegd, echtgenoot had het zo goed opgeborgen dat het onvindbaar bleek. Er zat dus niets anders op dan een nieuw kentekenbewijs aan te vragen. Simpel toch?

Wij togen dus vrolijk en vol goede moed naar de sous-prefecture, gewapend met kopie van het kentekenbewijs (dat hadden wij natuurlijk wel), paspoort, rijbewijs én envelop met postzegels. Eerdere ervaringen met dit instituut had ons geleerd dat van de Franse burger werd verwacht dat zij zelf voor envelop en postzegels moesten zorgen als er een briefje moest van de sous-prefecture naar de prefecture. Zuinigheid met vlijt zodat duizenden ambtenaren aan het werk kunnen blijven.

Voor de sous-prefecture wappert een blauw-wit-rode Franse vlag, binnen staan wat standaards met vergeelde brochures over alcohol en autorijden, een eigen bedrijf beginnen en wat te doen als je oud wordt. Wij stapten welgemoed af op de mevrouw achter het loket.  Ze glimlachte begrijpend. Natuurlijk, carte grise kwijt, dat kan iedereen gebeuren nietwaar. Hadden we wel aangifte gedaan bij de politie? Echtgenoot en ik keken elkaar beteuterd aan. Nou, dat moest wel hoor, anders geen nieuw kentekenbewijs. Echtgenoot en ik dropen af.

Oranje boven?

Dinsdag 29 januari 2013

Oranje boven?

Sinds gisteren om vijf uur bekend werd dat de koningin haar toverstokje zou doorgeven aan Alex, hebben de NOS en RTL hun best gedaan om ons met hun berichtgeving dood te vervelen. In hoeveel andere bewoordingen kun je zeggen dat de koningin haar pijpje aan prins Pils geeft? Hoeveel anemische blauwbloed deskundigen kun je laten opdraven om kritiekloos commentaar te geven op de stoelendans? Hoeveel filmpjes kun je afdraaien van glimlachende, lintenknippende, volkzwaaiende Oranjes? Dat bleken er opmerkelijk veel te zijn, maar alle redacties hebben natuurlijk jaren kunnen werken aan dit bloedeloze plankmateriaal.

De enige nieuwsangel was er direct en deskundig uitgetrokken: pappa Zorreguita, landbouwminister van generaal en mensenrechtenschender Videla, zou niet aanwezig zijn bij de plechtigheid op 30 april.  

Om tien uur hield ik het buiskijken voor gezien en besloot naar Huis ten Bosch te fietsen. Daar hadden zich –ondanks een koud regentje – vooral journalisten maar ook wat volk verzameld, zo hadden NOS en RTL bericht. En als zij het allebei zeggen , dan moet het waar zijn.