En bedelen maar weer ...

Woensdag 24 september 2014

Soms gaan dingen moeizaam. Informatie aanvragen bij de overheid bijvoorbeeld. Dat kan maanden kosten om uiteindelijk een snipper te krijgen. Subsidie aanvragen, nog zoiets. Duurt meestal ook maanden voor je iets hoort. Kost trouwens ook heel veel tijd, zo'n aanvraag, vooral omdat de subsidiegever een bedoeling heeft met dat geld. Jouw project sluit natuurlijk nooit naadloos aan en dus ga je wat draaien en slijpen om wel aan het doel te voldoen. 

Dat was zo met mijn Voodoo-project: ik wil laten zien hoe Voodoo in Benin heel veel invloed heeft op de gezondheidszorg, onderwijs, veiligheid, economie. Dat het de ontwikkeling en de democratie van het land belemmert. Samen met Le Canard du Nord, u weet wel, de regionale krant waarmee ik twee keer een project heb gedaan , wilde ik kijken of we te weten konden komen hoe ver de tentakels van Voodoo reiken en of we dit in concrete cijfers konden gieten. Ik vroeg hiervoor subsidie aan bij Free Fress Unlimited, ze stonden positief tegenover het project, maar omdat ik geen Nederlands medium kon vinden die mij een Letter of Intend wilde geven (een briefje waarop staat dat het medium het artikel in principe wil plaatsen, maar dat het zich nergens aan bindt omdat het artikel aan alle voorwaarden moet voldoen), kreeg ik maar geen definitief OK. Ik had natuurlijk wel een letter of Intend van Le Canard du Nord, maar een Nederlands medium schijnt belangrijker te zijn.

Een paar weken na indiening bij Free Press Now bedacht ik dat het ook wel iets kon zijn voor het Journalistfund.eu. Dus vroeg ik een skypegesprek aan met degene die dat fonds beheert. Zij vertelde dat de Europese belastingbetaler altijd een goede reden was voor onderzoek en dus voor subsidie van hun fonds. Ik keek daarom nog eens goed naar mijn eigen project, en zag dat er maar vier Europese ambassades actief zijn in Benin, waaronder onze eigen Nederlandse.

Omdat ik had gewerkt met The Hunger Project en Care Benin, wist ik dat deze internationale NGO's vaak ook subsidies krijgen van ambassades om projecten uit te voeren. Ik wist ook uit ervaring dat er een groot gat is tussen de lokale medewerkers in het veld en de bazen achter het bureau. Laat ik het zo zeggen dat de communicatie te wensen overlaat. Vaak vinden beide partijen de ideeën en beslissingen van de ander volstrekt achterlijk en onbegrijpelijk. Na mijn laatste ervaringen met Voodoo viel helemaal het kwartje. Vooroordeel en cultuurverschil belemmerde waarschijnlijk ook een efficiënte uitvoering van ontwikkelingsprojecten. Zo werkt het dus ook: omdat de fondsen je dwingen anders naar je eigen project te kijken, kan het er beter van worden.

Op twitter en Facebook schreef ik dat ik maar geen media kon vinden die mij wilden steunen. ZAM magazine reageerde direct en enthousiast. Zo enthousiast, dat we nu gezamenlijk gaan optrekken. Dat is hartstikke fijn, want zo kunnen we goed sparren over het idee en de aanpak. Ook gaan we kijken welke drie Europese journalisten we hier bij gaan betrekken en of we het project naar meerdere Afrikaanse landen kunnen uitbreiden. Afgelopen maandag ging de subsidie aanvraag de deur uit, nu maar duimen dus.

En vandaag voort maar weer met HET BOEK, want daar kwam door al die subsidie- en wob-verzoeken even de klad in.