Weblog Mumu, Burundi

Mumu (rechts) en haar invalide nichtje

Volg hier het verslag van de zoektocht naar de familie van Mumu in het dorp Muyinga. Lukt het om een geboortebewijs te pakken te krijgen? Met haar vroegere buren te praten? En waar zijn haar moeder en haar zusje gebleven?

Het zijn de 'vader en de moeder', advocaat Jan Hofdijk en Mieke van de Bilt, die deze zoekactie mogelijk maken. Hofdijk nam me mee de eerste keer dat hij Mumu ontmoette. (zie: wat vooraf ging). Mieke is de schatbewaarder: zij zamelt (samen met Hofdijk) geld in voor het levensonderhoud van Mumu en haar tante, en voor de kosten die ik moet maken.   




Inhoud:

Mumu vertrekt uit Nederland

Artikel in Brabants dagblad

De zoektocht voorbij, 11 april

Zoeken voor Mumu dinsdag 5 april

Zoeken voor Mumu maandag 4 april

Wat vooraf ging, 25 februari 2011

Mumu vertrekt uit Nederland

mumuafscheid.jpg

Donderdag 17 oktober 2013

Mumu woont niet meer in Nederland. Ze werd de laatste maanden steeds verdrietiger, omdat niemand meer iets voor haar leek te kunnen doen. Ze viel nét buiten alle pardonregelingen. Een uitzondering voor haar maken, dat wilde Nederland niet. Dat schiep maar een precedent. 

Mumu kon alle onzekerheid niet langer meer aan en besloot zelf de knoop door te hakken. Ze is van plan in Tanzania te gaan wonen. Dat is een stuk veiliger dan Burundi én ze spreekt de taal. Gisteren vertrok ze van Schiphol. 

Ze hoopt te kunnen gaan werken voor een Nederlandse stichting die voor gehandicapte kinderen zorgt. Mumu heeft een Nederlands diploma en was mede daardoor zeer welkom in Tanzania. 

Ik heb enorme bewondering voor haar. Als kind heeft ze vreselijke dingen meegemaakt en moest zonder haar ouders uit Burundi vluchten. In Nederland zorgde ze bijna dag en nacht voor haar gehandicapte zusje. En nu neemt ze dus haar lot in eigen hand en vertrekt. 

Wat zijn we toch een dommerds, dat we zulke fantastische mensen de toegang tot Nederland weigeren.

Wat vooraf ging


25 februari 2010

Gisteravond: Ze zitten met hun tweeen op de bank, ergens in een doorsnee rijtjeshuis, in een doorsnee wijk, in doorsnee NederlandTante huilt stilletjes als haar nichtje haar verhaal vertelt. Af en toe verbergt ze haar gezicht achter haar paan. Het nichtje, 19 jaar, vertelt hoe het eigenlijk in het begin fout is gegaan. Maar dat ze dat niet doorhadden. Want wat weet je nou van procedures als je gevlucht bent voor de rebellen die plunderend en moordend je dorp in het noorden van Burundi binnenvielen? Dat ze toevallig bij tante op bezoek was toen de soldaten kwamen. Dat ze samen met de twee kinderen van tante zijn gevlucht naar een kamp bij de grens. Ze was toen tien. En nee, er was met haar niets gebeurd. Ze was zelf niet gewond geraakt, niet verkracht. Dat mannen en vrouwen van de IND de afgelopen maanden bij herhaling gevraagd. Ze had geluk gehad, zo had ze altijd gevonden. Maar sinds ze te horen kreeg dat ze terug moet naar Burundi, zet ze toch wat vraagtekens achter dat geluk. 

De zoektocht voorbij...

De wijk in met de foto van Mumu. Wie kent haar?

De twee lokale onderzoekers die me gaan helpen met het vinden van de achtergronden van Mumu, zijn helder. Ga de eerste dag maar niet mee de moslimwijk in, want dan doet niemand een mond open. “Als een muzungu, een blanke meekomt, dan moet het namelijk wel erg belangrijk zijn, en hoe belangrijker iets lijkt, hoe minder er wordt gezegd.”

Het is dinsdagavond, zeven uur. In Muyinga is het pikkedonker. Letterlijk. Alleen wat flakkerende houtvuurtjes geven licht. Het is koud, regenachtig. Bijna Nederlands herfstweer. We zitten lekker ingepakt aan een biertje op de betonnen stoep voor het pension. Het bier is ongetwijfeld gebrouwen in een lokale vestiging van Heineken.  Ook Nederlands dus. Bijna ideale omstandigheden voor een Nederlandse, laat staan voor een Burundese die lange tijd in Nederland heeft gewoond. Nietwaar?

De mannen kijken elkaar aan. “Eh, wij zouden het je niet aanraden om vanavond buiten een wandelingetje te gaan maken. De politie heeft niet alles onder controle. In feite is de politie niet te vertrouwen.”

Zoeken voor Mumu, 6 april

Vandaag de eerste echte dag van de zoektocht en... ik mag niet mee. Beide 'fixers', mensen die alles voor me regelen, vinden het beter als ik niet met ze de moslimwijk in ga. "Die mensen zijn erg argwanend en zeker als er een Muzungu (witte asperge, ofwel blanke) met ons mee komt, dan houdt iedereen zijn mond." 

Vanochtend hebben we met zijn 3en ontbeten (omelet en sterke Burundese koffie "derde kwaliteit hoor,de beste wordt geexporteerd") en nogmaals de vragen doorgenomen. Eigenlijk is het simpel. Zij gaan op zoek naar mensen die de familie kennen aan de hand van de namen van de ouders van Mumu, de tantes en die van de echtgenoot van een tante. Ook hebben we nog drie namen van buren gekregen. Daar moeten mijn twee heren het vandaag mee doen. Lichtpuntje: de namen komen vaak voor in de wijk. Minpuntje: dat maakt het zoeken ingewikkeld. Heb je wel de juiste te pakken? 

Muyinga is een klein plaatsje in het noorden. Niet echt een dorpje midden in de bush, maar toch, naar Westerse begrippen is het niet meer dan een dorp, terwijl het hier in Burundi de status heeft van een van de grotere plaatsen. Er is een basisschool, een markt, een paar banken, een grote katholieke kerk, een moskee (de oproep tot gebed is goed te horen) en weer veel hulporganisaties. Er is één internet-lokaal, maar dat was vandaag de hele dag op slot. Geen idee of het morgen open is. 

Pagina 3 Mumu, Brabants dagblad

Pagina 3 Mumu, Brabants dagblad

Ga terug naar pagina 1, ga terug naar pagina 2

Pagina 2 Mumu, Brabants dagblad

Pagina 2 Mumu, Brabants dagblad

Ga terug naar pagina 1, Lees verder op pagina 3

Zoeken voor Mumu, maandag 4 april

Vanmiddag op weg naar Burundi. Mijn hoofd is op dit moment gecompartimenteerd: een deel is met Burundi bezig, een ander deel met Rwanda en weer een deel met Ivoorkust Daar wordt de situatie ernstiger en ernstiger. Er wordt gevochten, gemoord, geplunderd. Mensen durven de straat niet op maar moeten wel, omdat er thuis geen eten is. In de stad trouwens ook niet. De meeste winkels zijn gesloten. Op het vliegveld zit mijn zuid-afrikaanse collega nog steeds vast met zo'n 200 andere mensen. Het vliegveld wordt bewaakt door de Fransen en de VN. Eten en drinken geven aan de mensen dieie er vast zitten hoort blijkbaar niet tot de taken van beide troepen, dus is de situatie daar kritiek. Ook omdat de hygienische condities achteruit hollen.Er zijn kleine babies bij, en kinderen. 

Pagina 1 Mumu, Brabants dagblad

Pagina 1 Mumu, Brabants dagblad

lees verder op pagina 2, lees verder op pagina 3

Sylvestre bijna dood, maar vrij, p3. De Groene Amsterdammer, oktober 2010

Sylvestre bijna dood, maar vrij, p3. De Groene Amsterdammer, oktober 2010

Zoeken voor Mumu, dinsdag 5 april

8.00 uur Gisteren geland. Wat een verschil in atmosfeer tussen Nairobi en Bujumbura. Hier is alles veel armer, maar losser, vrolijker, vriendelijker. In Nairobi werd ik constant lastig gevallen door mannen die allemaal onderwijzer waren, of dierenarts of student en die allemaal vandaag net geld moesten hebben om een belangrijk examen te kunnen doen of met de bus naar huis voor zieke moeder etcetera. Hier ging ik op weg om een buskaartje te kopen om vandaag naar Muyinga te gaan. In no-time had ik een ris belangstellenden die me in optocht een kilometer verder naar het kaartverkooploket bracht. Een jongeman ging onderhandelen met de geldwisselaars, kocht een ticket voor me en bracht me keurig het wisselgeld terug.  Dat gaf ik hem natuurlijk op mijn beurt weer. Quid pro quo. Dat wel.

Vandaag dus de bus naar Muyinga. Daar wacht een oude kennis op me. Joseph. Hij werkt bij een non-gouvernementele organisatie, Care. Hij heeft voor mij een man gevonden die al 55 jaar in dezelfde wijk woont waar Mumu de eerste negen jaar van haar leven doorbracht. Vanavond hoop ik met hem te praten, dan gaan we een plan de campagne bespreken. Het kan zijn dat ik een tijd niets van me laat horen via deze site. In Muyinga is internet schaars. Ik hou in ieder geval de 'vader' van deze zoektocht, advocaat Jan Hofdijk op de hoogte via sms.