maandag 17 september
Elk nadeel heb zun voordeel
Afgelopen vrijdag was er de Nacht van de Dictatuur. Zo’n 150 mensen vonden dat interessant genoeg om te bezoeken. Verdeeld over een aantal zaaltjes werden er films vertoond en vertelden mensen over onderwerpen als de psyche van een dictator. Samen met een voormalig NOS-correspondent was ik uitgenodigd om iets te vertellen over dictators en de sociale media. Zij zou China behandelen, ik Afrika. Naast ons stond Thomas von der Dunk; zijn zaal puilde uit met het merendeel van de bezoekers. Wij konden hem goed horen, want in ons zaaltje heerste doodse stilte. NIEMAND vond ons of ons onderwerp interessant genoeg.
Ons ego lag aan diggelen, ook al probeerden wij manmoedig naar elkaar te glimlachen en te wijzen naar de klungelige aankondiging en de slechte publiciteit.
Mijn medespreekster en ik overwogen nog even om elkaar dan maar te vertellen wat we hadden bedacht te vertellen –ik had voor het eerst in mijn leven een POWER POINT presentatie gemaakt met een halsbrekend scheef motief om mijn gehoor wakker te houden, maar het aanhoudend schrille geluid van Thomas deed ons besluiten om toch maar gewoon naar een ander zaaltje te gaan waar een film vertoond werd over een dictator hunter. In de film probeerde Reed Brody, advocaat bij Human Rights Watch de naar Senegal gevluchte dictator Habré (1984-1990 Tsjaad) berecht te krijgen. Brody was zelf ook in het zaaltje en na afloop raakten we in gesprek. Hij bleek voor een aantal van mijn artikelen over interessante informatie te beschikken. Dat was dus voordeel één.
Na de pauze zag ik een prachtige film gemaakt door een Zimbabwaanse filmer. Shungu: The resilience of a people is een indrukwekkende film over het Zimbabwe van een aantal jaren geleden toen het land echt in het diepste dal ooit zat, dankzij Mugabe. Wat het bijzonder maakt is dat de filmer uit het land zelf komt. Hij bezoekt mensen die hij kent, vrienden, familie. Op een heel ingetogen manier laat hij zien hoe de verwoesting van een land gevolgen heeft in het leven van alledag. Zo sterft een nichtje aan wat een onschuldige infectie had kunnen zijn, omdat er geen geld is voor een ziekenhuis. Het meisje krepeert letterlijk van de pijn.
Natuurlijk dronk ik ook een drankje met mijn medespreekster. Wij hadden bonnen gevraagd voor een alcoholische versnapering omdat wij deze avond in licht benevelde toestand wilden afmaken, balsem voor ons geknakte ego. De wijn was uitsluitend te verkrijgen via een speciale drankbon en een gefluisterd wachtwoord –vrijheid. Omdat ik de rest van de avond met een flesje wijn rondliep- ik zorgde ervoor nooit zonder te zitten-, had dit wel tot gevolg dat ik de hele tijd –vrijheid fluisterde. Alle 150 bezoekers wilden ook wel een wijntje.
Mijn medespreekster en ik vertelden elkaar onder het eerste flesje wijn wat we deden en kwamen tot de ontdekking dat het best goed zou zijn om eens te kijken wat we samen zouden kunnen doen. China en Afrika vormen toch een bijzondere combinatie heden ten dage. Dat was dus voordeel drie.
Warm van de bijzondere ontmoetingen, hees van de vrijheid en wat wiebelig dankzij de wijn, fietste ik de paar honderd meter naar mijn huis.
Vlakbij de voordeur stond een zwarte jongen, een wollen muts diep over de ogen getrokken. Hij maakte wilde gebaren. Of ik een euro had voor een kopje koffie.
En wat ik anders nooit doe –geld geven aan mensen die er om vragen- deed ik nu wel. Ik had geen euro maar wel een briefje van vijf. De jongen staarde me aan alsof ik gek geworden was en rende toen hard weg. Cruyff heeft onsterfelijk gelijk.