De woordvoerder van de president, Yolande , is sinds gisteren definitief geen vriendin van mij. Ik heb namelijk bij et toezichtsorgaan van de pers, the Media High Council, officieel een klacht tegen haar ingediend.
Tien dagen geleden had ik om een interview gevraagd met de president, alle info gegeven die werd gevraagd, en zou bericht krijgen. Van Yolande. Maar wat er ook kwam, geen bericht van Yolande.
Het was misschien niet handig om te zeggen dat ik een vriendin ben van -vijand van het volk, Victoirte Ingabire-, maar het leek mij, na eerdere gewone pogingen, de enige manier om de president tot actie te prikkelen.
De president werd wellicht tot actie geprikkeld, zijn vertrouweling Yolande in ieder geval niet. Op mijn eerst vriendelijke later humeurige mails, sms'jes en telefoontjes of er al een besluit was, kwam geen enkel antwoord.
Omdat in Rwanda alles wordt gelegitimeerd met de wet in de hand, leek de wet in dit geval het beste instrument om Yolande tot enige actie te bewegen. Ik diende officieel een klacht in.
Daarvoor moest ik wel naar het kantoor van de Media High Council en een dodebomen-bos aan papieren invullen. Het meisje vroeg ook mijn paspoort en mijn perskaart. Na een kwartier kwam ze terug met een dossier. Een DIK dossier. MIJN dossier. Ze kenden me dus. Bovenop lag een krabbel van de laatste persconferentie. Daar was ik niet al te aardig geweest tegen de autoriteiten die probeerden uit te leggen dat de Rwandese media zich keurig hadden gedragen tijdens de verkiezingen.
Ondanks mijn dossier, beloofde het meisje me te bellen.
Wanneer? vroeg ik. Ik ben niet van gisteren.
Morgen, beloofde het meisje, en ze was so sorry dat niet alles naar wens was.
En nu moet ik ook nog betalen voor verlenging van mijn accreditatie, zei ik daarop boos, vast van plan het 'so sorry' van het meisje financieel uit te buiten. Ze keek verlegen naar haar perfect gemanicuurde vingers. 'Ehh.'
'Mooi, dat is dan afgesproken.' zei ik en wandelde naar buiten.
Toen ik tien minuten later bij het perscentrum kwam om te werken, werd ik verwelkomd door Peace, de 'responsable' en wel degelijk iemand die veel voor de buitenlandse journalisten deed, al werkte het vaak contraproductief. Ze had van mijn problemen gehoord, so sorry, en was blij dat de Media High Council van dienst was geweest.
Goed nieuws reist snel, zeker in Rwanda.
Van Yolande ontving ik die avond een zeer pissig mailtje. Waarom ik had gedreigd met de Media Council? Maar goed, als ik dat per se wilde, ze zou me op de perslijst zetten voor de inauguratie, maar een interview met haar president was uitgesloten.
Ik stuurde haar een ijzig mailtje terug. Als Kagame niet kon, dan maar een interview met haar minister van Buitenlandse Zaken. En of ze me tijd en plaats van de inauguratie kon doorgeven.
Ik ben benieuwd wanneer ik antwoord krijg. Het zou me niet verbazen als dat op 7 september in mijn mailboxje valt. Daar ga ik dus niet op zitten wachten. Ik vind zelf wel uit waar en hoe laat de inauguratie op 6 september plaatsvindt.