Volgens de Rwandese president Paul Kagame was 2010 een jaar van opvallende successen op het vlak van democratie, mensenrechten en sociaal-economische ontwikkelingen.
Kagame heeft wel lef: 2010 was het jaar waarin kritische journalisten moesten vluchten, kritische kranten werden geschorst, een journalist en politicus werden vermoord en de oppositie geen enkele kans kreeg om mee te doen met de presidentsverkiezingen, maar integendeel achter slot en grendel verdween. Het is ook het jaar waarin presidentsverkiezingen werden gehouden die het woord verkiezingen niet waardig waren, met drie tegenkandidaten die volledig onder controle stonden van Kagame en stembussen die pas anderhalve dag na sluiting van de stemlokalen, weer opdoken. Het is ook het jaar waarin het VN-mapping report verscheen, waarin Kagame werd beschuldigd van genocide tegen de Hutu's in Oost-Congo.
Tot nu toe heeft Kagame van de internationale gemeenschap het voordeel van de twijfel gehad, omdat het op economisch gebied goed ging met Rwanda. Er lijkt echter een omslag merkbaar. Niet langer staan bijvoorbeeld de VS en Engeland als één blok achter Kagame. Dat doet Kagame pijn. Vandaar dat hij In dezelfde speech waarschuwde dat buitenlanders zich niet moeten bemoeien met Rwanda: alleen de Rwandezen weten wat goed is voor Rwanda. Met Rwandezen echter bedoelt Kagame zichzelf: alleen hij weet uiteindelijk wat goed is voor het land. Niemand anders. Het is daarom dat hij werkt aan een wetswijziging die het mogelijk moet maken dat hij voor een derde termijn president van Rwanda wordt.
Het afgelopen jaar kenmerkte zich ook door een interne verdeeldheid binnen het Rwandese leger en regeringspartij RPF. Zo moesten hooggeplaatste officieren als Kayumba naar Zuid-Afrika vluchten en werden anderen gearresteerd, meestal op beschuldig van corruptie.
In zijn speech rept Kagame met geen woord over de in 2010 gesmede alliantie met Kabila, de president van buurland Congo. Die alliantie moet Kabila stemmen uit Oost-Congo opleveren bij de presidentsverkiezingen in november 2011 en Kagame onbeperkte toegang tot de grondstoffen van Oost-Congo.
Wanneer Kagame het werkelijk goed zou menen met zijn land, dan zou hij ruimte geven aan een echte oppositie, volwassen en onafhankelijke media, een onafhankelijk juridisch systeem, de civil society. Kortom hij zou ruimte geven aan een kritisch en volwassen middenkader.