Buitenpost De Wereld 

Zondagochtend heel vroeg kwam ik aan in Kigali. Ik heb nu dus twee dagen van de campagne gevolgd via kranten en tv. De campagne voor de presidentsverkiezingen op 9 augustus lijkt zich vooral op het platteland af te spelen. In Kigali zelf is er op het eerste gezicht weinig van te merken. Enkele stalletjes met petten, posters en mokken, wat auto’s met vlaggetjes en portretten van Kagame en dan heb je het wel gehad. Gister reden er zowaar twee wagens door mijn straat, vol met swingende mensen. Eén was van de RPF, de regeringspartij. Er werd geswingd op een meeslepend liedje dat de leiderskwaliteiten van hun lijsttrekker bezong, en waarvan de tekst voor mijn ongeoefend oor vooral bestond uit Paul Kagame, 1000 keer herhaald.

Op tv zien alle kandidaten er –voor mijn ongeoefend oog- hetzelfde uit. Mannen en vrouw in poloshirt met basketbalpet op het hoofd. De kleuren verschillen weliswaar, maar hoe het precies zit heb ik nog niet kunnen ontdekken. Blauw, geel groen en rood overheersen. De Rwandese staatstelevisie laat keurig alle kandidaten aan bod komen. Al begint het journaal meestal met de campagne van Kagame en krijgt Kagame in zijn rol als president natuurlijk altijd nog 1 of 2 andere items. Zo was hij gisteren staatshoofdelijk en ceremonieel te zien bij het afscheid van de Egyptische ambassadeur. 

De kandidaten beloven veel. Dat kan ook makkelijk, ze hoeven het toch niet waar te maken. De kans dat zij president worden is ongeveer even hoog als de kans dat ik morgen naast president Obama wakker wordt.

Kagame is echter een jaloerse en zelfs wat kinderachtige presidentskandidaat. Als hij ziet dat een belofte succes heeft, neemt hij het snel over. Zo beloofde hij onlangs de leerplichtige leeftijd te verhogen van 9 naar 12 jaar.

Hoe Pravda The New Times de verkiezingen  verslaat, hoef ik niet meer te vertellen.

 In de campagne telt vooral ook het aantal mensen dat op de lijsttrekkers afkomt. Kagame zet record na record. Voor minder dan 100.000 mensen haalt hij zijn neus op. De overige kandidaten zijn blij als er tweeduizend op komen dagen.

 Of er spanningen zijn, laat staan toenemende spanningen, kan ik niet beoordelen. Ik ben hier nog maar twee dagen en was hier vorig jaar precies een dag langer. Praten met de Rwandezen op straat over de verkiezingen is lastig. De Rwandees is sowieso gesloten van aard en zal niet snel het achterste van de tong laten zien. Maar zodra het over de verkiezingen gaat, begrijpt werkelijk niemand meer je vraag. Of je hem nu in het Engels of Frans stelt. Helaas spreek ik geen Kinyarwanda. Er wordt vriendelijk geknikt en gegelimlacht.

 Dat de verkiezingen een farce zijn is een open deur. De Europese Commissie besloot niet voor niets om geen waarnemers te sturen. Er zijn nog 16 andere Afrikaanse landen waar verkiezingen worden gehouden, dus het politiek en economisch stabiele Rwanda stond niet echt hoog op de agenda. Technisch gezien zal alles wel in goede orde gebeuren, zeker nadat aanbevelingen van diezelfde EU werden opgevolgd na de parlementsverkiezingen in 2008. 

Het Gemenebest, waartoe Rwanda vorig jaar toetrad, stuurde wel waarnemers. Zij houden morgen een persconferentie. Daar ga ik zeker naar toe, al was het maar om collega’s te ontmoeten. Of er veel komen opdagen valt weer te betwijfelen. De persconferentie begint namelijk om negen uur!