Donderdag 23 oktober 2014
Waarom geeft Nederland zo weinig informatie?
Een heleboel vraagtekens zijn er te plaatsen bij de zaak van Lin Muyizere, de echtgenoot van Victoire Ingabire. Vraagtekens waarop het ministerie van Justitie en de IND geen antwoord op willen geven. Zij willen dus ook niet uitleggen hoe het kan dat de IND wist dat een anonieme getuige die een verklaring aflegde bij het Straftribunaal voor Rwanda in Arusha (Tanzania) de naam droeg van Lin Muyizere. Het Straftribunaal mag die naam helemaal niet vrij geven, dus het is een raadsel hoe de IND dit te weten is gekomen.
Dan is er nog de kwestie of de ambassade nu wel of niet op de hoogte was van het onderzoek. Volgens Muyizere wist de huidige ambassadeur niets van het onderzoek in juni 2010 af. Dat kan natuurlijk kloppen. Frans Makken was toen ambassadeur en bevriend met James Musoni, minister voor lokaal bestuur. Maar hoe zit het met het aanvullende onderzoek uit augustus 2013? Daar moet de huidige ambassadeur toch van hebben geweten? Ik ga het vragen aan het ministerie van Buitenlandse Zaken. Maar ik ben bang dat ik het antwoord al ken: We gaan niet in op individuele zaken.
De media beginnen een klein beetje aan te slaan, zeker ook na het artikel van Trouw werd ik gisteren een aantal keren gebeld. Sommigen zijn enthousiast, andere redacties melden dat ze het onderwerp toch te complex vinden. 'Een tweede keus-onderwerp', zo meldde een journalist eerlijk: te weinig toegankelijk voor een breed publiek, te veel moeten uitleggen.'
Vandaag ga ik ook verder aan de slag met Human Rights Watch. Ik ga mijn informatie die ik tot nu toe heb verzameld met ze delen. Zij worden actief in de zaak Lin Muyizere en daarmee actief in de zaak 'ondeugdelijke ambtsberichten'. Misschien krijgt HRW voor elkaar wat de Nederlandse ombudsman niet lukte: de Nederlandse overheid aan het verstand peuteren dat de procedure met die ambtsberichten anders moet. Mensen moeten niet kunnen worden uitgezet op basis van een paar anonieme bronnen die niemand heeft willen controleren.
Aandacht voor Lin en 1F: geluk bij een ongeluk?
Woensdag 22 oktober 2014
Een geluk bij een ongeluk. Zo zou je het kunnen noemen dat de Nederlandse immigratiedienst Lin Muyizere heeft beschuldigd van genocide. Want opeens pakken sommige mensenrechtenorganisaties en media het verhaal wél op.
Zo gaat Human Rights Watch zich er mee bemoeien. Anneke Van Woudenberg, de woordvoerder/deskundige van Congo en Rwanda, vindt dat er zeer gedegen bewijs moet zijn om iemand zijn nationaliteit te ontnemen. 'Je kunt dit niet doen op basis van vage beschuldigingen. Meneer Muyizere is de man van de prominente oppositieleider Victoire Ingabire. Die zit in de gevangenis na een proces waarvan wij gezegd hebben dat het niet deugde. We hebben ook al eerder gezegd dat Rwanda de oppositie monddood probeert te maken, door zich ook te richten op hun familie. Nederland zou dus heel goed moeten nadenken, voor ze haar echtgenoot beschuldigen en alles heel goed moeten verifiëren. Als Nederland vindt dat hij schuldig is, dan moet een Nederlandse rechter dat toetsen.'Waar ik tot nu toe heb moeten bedelen bij de bladen om een beetje aandacht (dank Vrij Nederland en Mo* die er wel aandacht aan besteedden), gaan nu wat media 'los'.
Ook in de media begint er aandacht te komen. Radio France Internationaal bijvoorbeeld, met Sonia Rolley, maakt prima uitzendingen.
Trouw heeft vandaag eveneens een artikel. Maar dat pakt minder gelukkig uit. Want boven het artikel staat een schandelijke kop die alles wat er verder in het artikel staat teniet doet. Het lijkt of ook de foto van Lin met opzet is gemaakt: hij heeft een stevige baard, terwijl hij er altijd gladgeschoren bijloopt. Wie nu als argeloze lezer de krant ziet, leest: Paspoort kwijt wegens genocide. Met daaronder een foto van een enge man. Die kan niet anders dan bloed aan zijn handen hebben. Het maakt niet uit wat er verder in het artikel staat, kop en foto zetten de toon.
De bekende schrijver David van Reijbrouck is ook bezig met het onderwerp. Laten we hopen dat Van Reybrouck meer durf toont en dat De Correspondent een wat betere koppenmaker heeft dan Trouw.
Schrijnend is het natuurlijk wel voor de mensen die tot nu toe met hetzelfde te maken kregen, maar waarvoor geen enkele aandacht was. Hu, eng genocide. Politici en journalisten keerden hen de rug toe. Complex en te eng om aan te pakken.
Schrijnend is ook dat Nederland zo weinig open is over de hele procedure. De eerste reactie is altijd de officiële: Nederland mag geen onderdak bieden aan massamoordenaars, we gaan niet in op individuele gevallen en de hele procedure is zeer betrouwbaar. Ik ben nu dus bezig met een derde procedure in het kader van Wet openbaarheid van bestuur (Wob) om te proberen weer een snipper informatie te krijgen. Bij de NVJ kan ik voor die derde Wob niet meer aankloppen. Die vinden -terecht- dat ze hun budget moeten spreiden en niet uit kunnen geven aan één enkele koppige journalist. Ik zal die derde Wob dus zelf moeten financieren. Maar kom, sinds gisteren heb ik geleerd dat je als journalist ontzettend dom bent als je niet een winstgevend businessmodel hebt verzonnen, dus daar zullen we het maar op houden.
Wat tot nu toe NIEMAND (ik ga uit woede in hoofdletters schrijven) nog schrijft is dat er iets WEZENLIJKS MIS is met de PROCEDURE. Die ambtsberichten op basis waarvan mensen beschuldigd worden, daar klopt natuurlijk helemaal niets van. Dat anonieme bronnen die door niemand gecontroleerd worden, er voor kunnen zorgen dat iemand het land uit worden gezet, is natuurlijk te gek voor woorden. Dat vindt ook ons eigen Openbaar Ministerie. Die maken NOOIT gebruik van ANONIEME BRONNEN. Dat mag niet in het strafrecht.
Maar onze IND (gesteund door Buitenlandse Zaken en de ambassade in KIgali, gaat vrolijk door met die Individuele Ambtsberichten die werkelijk BOL staan van vage beschuldigingen, onzinnige verwijzingen en dezelfde teksten die bij alle andere beschuldigingen worden gebruikt. Pagina's vol bijvoorbeeld met een algemene beschrijving over hoe erg het was tijdens de genocide. Door het op te nemen in de beschuldiging is het net alsof de beschuldigde ALLES heeft gedaan wat er in die algemeen beschrijving staat.
Overijverige IND krijgt snauw van Rwanda
Zaterdag 18 oktober 2014
Daar sta je dan als IND. Doe je ongelofelijk je best om Rwandezen als genocidair het land uit te krijgen, zegt woordvoerder van het Openbaar Ministerie in Rwanda, dat die mensen helemaal niet worden gezocht door Rwanda. Dus zeker ook niet Lin Muyizere, de echtgenoot van Victoire Ingabire die in een gevangenis zit in Kigali.
Volgens woordvoerder Alain Mukarinda heeft Rwanda een lijst gepubliceerd met 100 namen van mensen die worden gezocht. 'Maar', zo zegt Mukarinda, 'daar zitten niet de namen bij van de tien mensen die door de IND worden beschuldigd van genocide.' Volgens Mukarinda heeft Rwanda wel een verlanglijstje van 17 Rwandezen in Nederland die zij graag voor de rechter willen hebben in verband met genocide, maar daar staan de inmiddels tien bekende IND-beschuldigden niet bij. Overigens is de lijst van 100 gezochte rwandezen niet nieuw. In 2006 schreef The Independent er al over en er zal op Internet best een lijst staan, al kon ik hem zo snel niet vinden.
Die overijverige IND. Die wil zo braaf kwispelstaartend haar best doen, dat ze ijveriger is dan de meester zelf. Ze apporteert 'wild' waarvan de jager niet wist dat het bestond, laat staan dat de jager ze in het vizier had.
Maar in plaats van een goedkeurend klopje, laat de jager de hond nu in de kou staan. 'Domme hond'. Die mensen willen we helemaal niet. Waarom hou je je niet aan het lijstje van 17? Het verklaart wellicht waarom Jean Gervais Munyaneza bij aankomst in Kigali geen warme ontvangst kreeg en niet werd gearresteerd. 'Wablief? Wie? Nee, die kennen we niet. Wat moeten we er mee? Kunnen jullie hem niet mee terug nemen?'
Waarop de benauwde marechaussees Jean Gervais toch langs de douane wist te schuiven en snel de benen nam met het eerste de beste vliegtuig. Een nachtje in Kigali was toch te angstig.
De woordvoerder van het Openbaar Ministerie zegt dat er geen enkele aanwijzing is dat Muyizere een genocidair zou zijn. Dat staaft de uitspraken van Lin Muyizere en zijn advocaat Jan Hofdijk. Die vinden dat de beschuldigingen van de IND werkelijk kant noch wal raken. Muyizere is woedend: 'Ik word aangetast in mijn goede naam. Mensen gaan zich afvragen of ik toch geen genocidair ben.'
Waarom de IND het heeft gemunt op Muyizere is voor de UDF, de partij van Victoire Ingabire, heel duidelijk: 'Deze beschuldiging moet Ingabire politiek verder isoleren.' Ook Ingabires dochter Raissa is er van overtuigd dat de beschuldiging een politieke achtergrond heeft. 'Ze willen mijn moeder mentaal breken. Bewijs is er niet, er zijn uitsluitend anonieme getuigen. Dit is typerend voor de Rwandese aanpak. Dat deden ze ook bij mijn moeder. Mijn vader is geen genocidair. Ik was bij hem tijdens de genocide en tijdens onze vlucht.'
Maandag 6 oktober 2014
Lin Muyizere wordt door de Nederlandse immigratie en Naturalisatiedienst gezien als een genocidair. Iemand die veel mensen heeft vermoord, of andere mensen daar toe heeft aangezet. Lin is onschuldig, de aantijgingen zijn werkelijk om onder je bureau te rollen van het lachen als het niet zo triest was allemaal. Want als de IND bij haar standpunt blijft, en ook de rechter vindt dat hij veilig naar Rwanda kan worden teruggestuurd om daar terecht te staan, dan zal ook zijn zoontje Rist meemoeten. Rist is 12 jaar en is hier in Nederland geboren. Van Rwanda weet hij eigenlijk niet meer, dan dat het daar niet veilig is, omdat zijn moeder er door een boze dictator in de gevangenis zit. Met zijn vrouw in de gevangenis, is er voor Lin weinig hoop. Grote kans dat hij straks ook in het roze loopt en naar haar kan zwaaien vanuit de mannengevangenis in Kigali. Onderteken dus eerst deze petitie:
http://www.petities24.com/ik_wil_mijn_vriend_niet_kwijt
Gelukkig begint de wind een beetje aan te wakkeren. Buurman Frans Zwanenburg en zijn steuncomité stuurden een brief naar minister Timmermans van Buitenlandse Zaken, om aandacht te vestigen op de situatie van Lin én om te vragen druk uit te oefenen bij Rwanda om Victoire vrij te laten. Goed dat het gebeurt, al is Timmermans straks weg. Zijn ministerie is namelijk verantwoordelijk voor al die onbetrouwbare ambtsberichten die gemaakt worden. Ook over Lin.
Ook berichten steeds meer media over het voornemen van de IND Lin en Rist uit Nederland te zetten. Maar het is nog lang niet genoeg. De wind moet een storm worden en de storm een orkaan die de IND-ambtenaren uit hun ivoren toren blaast. Zodat ook zij een beetje ondervinden wat het is om opeens uitgezet te worden, zonder dat je je er tegen kunt verdedigen.
Dinsdag 30 september 2014
Welke ambtelijke oen laat gevoelig onderzoek verrichten als Kigali op springen staat?
Het is juni 2010. De Nederlandse ambassadeur Frans Makken zit achter zijn grote bureau in Kigali en neemt de kranten en de post door. Terwijl hij door zijn zilvergrijze lokken strijkt, leest hij met genoegen de berichten in de New Times over de voorbereidingen van de verkiezingen. Die verlopen voorspoedig. Als co-voorzitter van het Europese Fonds dat de verkiezingen ondersteunt, kan hij niet anders dan instemmend knikken. Mooi. Fijn dat Kagame de touwtjes zo goed in handen heeft.
Natuurlijk, de internationale gemeenschap heeft zo hier en daar wat op te merken: want drie kritische media zijn geschorst en De Groenen van Frank Habineza en de UDF van Victoire Ingabire kunnen niet meedoen met de verkiezingen. "Tja, ze voldoen nu eenmaal niet aan de voorwaarden', zo zegt de Nederlandse ambassadeur monter. Makken vergeet daarbij natuurlijk te vertellen dat Kagame het de twee partijen onmogelijk maakt zich in te schrijven. Vergaderingen worden verhinderd, leden bedreigd. Victoire Ingabire wordt het onmogelijk gemaakt campagne te voeren, sinds ze voet op Rwandese bodem zette. Haar arrestatie in april zorgde er voor dat de partij geen enkele legale handeling kan verrichten: de leider wordt immers verdacht van terrorisme, divisionisme en het ontkennen van de genocide!
Een paar weken later, begin juli, zal de vice voorzitter van de Groenen worden vermoord en zal Habineza vlak voor de verkiezingen doodsbang naar het buitenland vluchten. Begin juli wordt ook een kritische journalist vermoord.
Frans Makken zit dus achter zijn bureau en leest de post. Hé, een brief van BuZa. Leuk. Aanvraag voor een onderzoek voor een Individueel Ambtsbericht. Wie? Lin Muyizere. LIN MUYIZERE? Maar dat is …. dat is de echtgenoot van Victoire Ingabire.
Ik zou me kunnen voorstellen dat de ambassadeur de telefoon pakt en belt met het Rwandese ministerie van Justitie. 'Zeg, ik heb hier een aanvraag liggen voor een onderzoek naar de echtgenoot van Ingabire. Weten jullie daar iets van?' Die zegt: 'Ik vraag het na'. Na een dag, zo stel ik mij voor, krijgt Makken het groene licht. En dus neemt onze ambassadeur contact op met de vertrouwenspersoon die dit gevoelige onderzoek moet gaan verrichten.
Die vertrouwenspersoon moet natuurlijk wel weten hoe een en ander in elkaar steekt, want om op dit moment vlak voor de verkiezingen het verleden van de echtgenoot van de grootste oppositieleider te gaan onderzoeken, is vragen om moeilijkheden.
Ik kan me dan ook niet voorstellen dat de vertrouwenspersoon vrolijk aan de slag is gegaan, in juni 2010 terwijl de straten in Kigali zinderen van de spanning en de granaten je om de oren vliegen.
Ik kan me ook niet voorstellen wie er bij de IND zo ongelofelijk stom is om juist op dat moment een onderzoek te vragen. En dat er bij Buitenlandse Zaken geen lichtje is opgegaan is helemaal onbegrijpelijk. Dat moeten een absolute nitwitten zijn geweest wat betreft de actualiteit in Rwanda. Wie in godsnaam, kan een onderzoek laten starten naar de echtgenoot van Ingabire terwijl de straten van Kigali letterlijk rood kleuren in de aanloop naar de verkiezingen?
Dat verzin je niet, dat doe je niet. Ik kan werkelijk met de beste wil van de wereld niet bedenken waarom dat onderzoek juist in die tijd werd gestart. Tenzij je natuurlijk de president een handje wil helpen met het zwart maken van de oppositie. Maar dat doen Nederlandse ambtenaren niet toch?
Maandag 29 september 2014
IND gaat nu veel te ver, 1F verdenking Muyizere politiek ingegeven?
Afgelopen vrijdag kreeg Lin Muyizere, de echtgenoot van oppositieleider Victoire Ingabire, een brief van de IND. Hij zou medeverantwoordelijk aan de genocide zijn.
Jan Hofdijk, zijn raadsman, ging vanochtend naar de IND om Het Voornemen, zoals de brief officieel heet, terug te geven, samen met zijn brief: 'Ze waren er weer ingetuind', zo schreef Hofdijk aan de IND. De IND krijgt tot 7 oktober de tijd om dit schandelijke 'Voornemen' in te trekken. Bij de IND was niemand was dapper genoeg om zijn brief aan te nemen. Dus heeft Hofdijk voornemen en brief achtergelaten. Inmiddels heeft ook de pers de brief ontvangen.
Waarom de IND met deze beschuldigingen komt is werkelijk een raadsel. Wie namelijk het 'Voornemen' goed doorleest, ziet dat de IND handelt in gebakken lucht. Zeg maar liever smerige rioollucht. Het Voornemen hangt van speculaties, suggestieve redeneringen en loodzware 'bewijzen' die niets met Lin van doen hebben, aan elkaar. "We kunnen niet bewijzen dat hij het heeft gedaan, maar dat wil nog niet zeggen dat hij onschuldig is'. Dat is de redenatie. Dat mag in het bestuursrecht: want daar ben je schuldig tot je het tegendeel hebt bewezen.
De IND put vrijelijk uit -daar gaan we weer- een Individueel ambtsbericht (IAB). Het is een raadsel hoe dat IAB tot stand is gekomen: iedereen in Rwanda weet dat Lin Muyizere de echtgenoot is van Ingabire. Hoe onafhankelijk en hoe onpartijdig kunnen je (paar) bronnen dan zijn?
Vraag is of dat onderzoek werkelijk het gevolg is van het nog maar weer eens doornemen van zijn dossier. Het lijkt het er sterk op, dat dit politiek is ingegeven. Want In januari 2010 gaat Ingabire naar Rwanda om mee te doen met de presidentsverkiezingen. In april 2010 wordt ze voor de eerste keer gearresteerd. In juni 2010 start het onderzoek naar Lin. In augustus zijn er presidentsverkiezingen, in oktober wordt Ingabire weer gearresteerd en gaat ze in voorarrest.
Daarbij komt dat er maar liefst drie jaar zit, tussen het eerste onderzoek van juni 2010 sen een aanvullend onderzoek in 2013. Waarom gaat er drie jaar overheen? Ik kan speculeren, maar dat laat ik aan de IND over, dat is hun specialiteit.
Wat er overigens met Lin zou moeten gebeuren als hij zijn Nederlanderschap verliest, is in IND-nevelen gehuld: hij is geen Rwandees meer en zal nooit een Rwandees paspoort krijgen.