Maandag 22 september 2014
Stel, je koopt een computer bij een winkel. Je komt thuis, probeert het ding te installeren, maar er gebeurt helemaal niets. Je gaat terug naar de winkel natuurlijk. 'Meneer/mevrouw, mijn computer doet het niet…' De meneer of mevrouw kijkt jou meewarig aan, weer zo'n ongelofelijke digibeet en raakt met een zwierig gebaar de aan-uit knop aan. Het scherm blijft op zwart. Het is jouw beurt om de mevrouw of meneer meewarig aan te kijken. 'Hij doet ut echt niet.'
De meneer of mevrouw verblikt of verbloost niet. 'Uw schuld, u heeft de computer kapot gemaakt. Mijn winkel uit, u mag hier nooit meer komen.' Een week later ontvangt u een brief waarin de winkelier alle aansprakelijkheid afwijst met als aanhangsel een dik pak kleine letters. Daarin staat ook dat u op de zwarte lijst bent gezet: u mag geen winkel meer in, tenzij uw onschuld is bewezen. Daarvoor kunt u het beste terecht bij de producent van de computer in Verweggistan. Daar is de computer immers gemaakt en daar kunnen ze het beste oordelen of het uw schuld is of niet.
De winkelier is nog wel zo vriendelijk om in een speciale vergadering nog eens naar u te luisteren. Maar hoe maak je duidelijk dat je niets geks hebt gedaan? De winkelier was er immers niet bij? De winkelier hoeft niet te bewijzen dat je schuldig bent, hij hoeft alleen maar te zeggen dat je schuldig bent. Jij daarentegen moet wel bewijzen dat je onschuldig bent, dat staat nu eenmaal in de kleine lettertjes.
U neemt uw vrouw of man mee om te zeggen dat u niets geks heeft gedaan, zij zijn immers het beste op de hoogte van uw doen en laten. Maar zij tellen niet, ze zijn als familie bevooroordeeld. Natuurlijk krijgt uw verhaal geen gehoor. Daar heeft de winkelier geen enkel voordeel bij en hij gaat zichzelf toch ook niet te kijk zetten, door nu opeens te roepen dat u mogelijkerwijs wel onschuldig bent.
Zo ongeveer zit het bestuursrecht in elkaar. Lees voor winkelier IND en voor de digibeet een 1-fer.