Verboden vruchten

Eerder gepubliceerd: volkskrantreizen, 2007

Zijn bruine ogen boorden zich in de mijne, zijn heupen schokten uitdagend. Het nachtleven van Limoges zit vol verrassingen.

Je bent vijftig en je wilt wat en dus pakten twee vriendinnen en ik een kleine rugzak, leenden een auto en reden met gezwinde spoed naar Limoges, de dichtstbijzijnde stad waar wij een redelijke hoeveelheid divertissement konden verwachten in de vorm van terrassen en winkels. Wij waren niet van plan om ons erg druk te maken, ook al had een onzer voorzichtig geopperd dat zij ook wel iets sportiefs op het programma wilde zien, zoals een fitness-hordentraject in boomkruinen. Wij barstten in lachen uit en besloten dat zij dit weekend alle drankjes mocht halen. Dat zou haar leren en de gewenste actie brengen. 

Het was gierend heet in Limoges. Na twee maanden regen en een thermometer die het meestentijds verdomde boven de 18 graden uit te komen, was dit een te grote overgang voor ons. We besloten de winkels te laten voor wat het was, een bezoek voor een vergeten tandenborstel daargelaten, en ons geheel te wijden aan de terassen en de witte wijn. De toeristische attracties, overigens zeer bezoekwaardig, kenden we immers al. Wij ontdekten dat je het beste karafjes witte wijn kunt bestellen. Niet alleen heeft de hoeveelheid van een halve liter weinig kans om op te warmen (wat is nou helemaal een halve liter gedrieenlijk?) het is ook een zeer voordelige manier van drinken: nog geen euro per glas. De warme middag vloog voorbij. Gezamenlijke en minder gezamenlijke kennissen passeerden de revue, onze geliefden werden tegen het licht gehouden. Om nog enige actie voor te wenden, verplaatsten wij ons af en toe naar een volgend terras om ook daar te kunnen constateren dat de wijn wit en koel en het leven bijzonder aangenaam was. 

Rond zessen besloten we daadwerkelijk tot enige actie over te gaan, niet te veel, maar net voldoende om een klein hongergevoel op te wekken, zodat we zonder schuldgevoel later op de avond een copieuze maaltijd zouden kunnen genieten. In een klein park aan de rand van de binnenstad zou een tangodemonstratie gegeven worden en wij zouden er naar gaan kijken. Het bleek nog een eind lopen en wij begonnen al te twijfelen: omkeren, een terras zoeken of doorzetten, toen wij het park in het vizier kregen. De tangodemonstratie werd gegeven in een muziekprieel. Eigenlijk geheel in de stijl van de stad Limoges: kleinschalig, een tikje bleu, sympathiek en vertederend. De tangodemonstratie bleek te bestaan uit een handjevol tangoleerlingen, hun leraren, een bandrecorder op een stoel, een zeiltje op de grond. Wij genoten met volle teugen.

Diep in de nacht bezochten wij een discotheek. De muziek was hard maar ook voor een vijftigjarige te doen, de margarita’s uitermate drinkbaar en de dansvloer glimmend glad. Het publiek bestond voornamelijk uit jongens en jongemannen. Mijn liefje, wat wil je nog meer? Na wat eerste aarzelende danspassen, kregen wij het ‘discogevoel’ in de benen. De jongemannen bleven aan de kant, maar de jongens bleken ons wel interessant te vinden, waarschijnlijk zoiets als een exotische vogelsoort. Ze plaatsten de zonnebril op het puntje van hun neus, rolden hun magere spierballen en trokken hun T-shirt strak. Hoewel ze de film Dirty Dancing waarschijnlijk nooit hadden gezien (film uit de ouwe doos), beheersten zij de techniek tot in de perfectie. Wij schudden dus op onze beurt met onze heupen, hielden onze buiken in (lastig) en probeerden niet te snel buiten adem te raken. Ik trof een bijzonder aandoenlijk exemplaar. Niet ouder dan 17, bruine, onschuldige ogen, zwarte krullen. Hij keek van tijd tot tijd diep in mijn ogen en ik keek terug. Hij was als de stad Limoges: een tikje bleu, sympathiek en vertederend.
Die nacht droomden wij 3en onrustig van verboden vruchten.