Eerder gepubliceerd: volkskrantreizen.nl, 2008
Domme, oude politici laten hele stukken van de Limousin doodgaan.
Altijd gedacht dat Frankrijk een modern land was. Maar het tegendeel is waar. Hier in de Limousin is het alsof je je in de binnenlanden van Afrika bevindt. Geen ADSL en de laatste tijd zelfs geen normale, vaste telefoon. Overigens is mijn dorp niet als enige verstoken van de moderniteit. In totaal schijnt de Limousin zo’n 300 witte plekken te tellen. Hier kan dus geen muziek worden gedownload, geen goedkoop tv/telefoon/internet abonnement worden afgesloten, geen spelletjes gedaan. Kortom, in het land van égalité zijn sommige fraters in tout liberté meer gelijk dan andere.
Nu is het natuurlijk niet zo erg als je geen muziek kunt downloaden of spelletjes via het net kunt spelen. Maar gezinnen en bedrijven die willen verhuizen, mijden deze blanco plekken als de pest. Want de puberzoon en puberdochter willen niet achterlopen bij vrienden en bedrijven willen te allen tijde bereikbaar zijn, zeker virtueel. Geen ADSL, of haut debit zoals het hier heet, betekent dus uiteindelijk de genadeslag voor het leven op de plekken zonder ADSL. De politiek inmiddels houdt zich doof en dom. Het zijn over het algemeen allemaal heren in de geriatrische periode van hun leven, die nog nooit van ADSL hebben gehoord en net als onze oud-premier Kok, niet weten dat een muis geen eng levend ding is waarvoor je een val moet opzetten, maar een apparaat waarmee je je computer kunt bedienen. Het zal ze worst wezen of ADSL ergens komt of niet.
Ik probeer iedere week dit blog te vullen. Zo ook vorige week. Mijn bijdrage over de wijnfestivals die deze weken overal te vinden zijn, was helemaal klaar, net als de foto. Ik had echter buiten de waard van de telefonie gerekend. Wij zijn al maanden met France Telecom in gevecht om een hardnekkige kraak gerepareerd te krijgen. Die kraak doet zich uitsluitend voor als het regent. Wij hebben inmiddels alle monteurs wel over de vloer gehad, maar telkens als ze kwamen, regende het niet. En dus konden ze niets vinden.
Nee *@#% lullo’s, kom dan ook als het regent.
Maar omdat ik het Franse woord voor lullo niet kende, bleef ik beleefd.
Twee weken geleden kregen wij een bijzonder hardnekkig type. Deze kon ook niets vinden, maar liet een kleine hoogwerker komen waarmee de lijn van dichtbij kon worden geïnspecteerd. Echtgenoot Jan en ik volgden de werkzaamheden met een vreugdevol kloppend hart. Zeker toen ze bij een paal wel meer dan een half uur onduidelijk dingen deden. Toen de mannen wegreden, probeerde ik de telefoon.
Geen kraak. Nee. Gewoon helemaal dood! Ja, zo kan ik het ook. Ik pakte woedend mijn fiets en probeerde de mannen in te halen. Maar die waren natuurlijk in geen velden of wegen meer te bekennen.
&@#$%&@.
In de loop van de middag kregen wij weer signaal, maar nu met meer gekraak dan ooit, terwijl de zon volop scheen.
Het werd bijna onmogelijk om te bellen, te mailen en te internetten. Ik vierde mijn frustratie en stress af op mijn arme echtgenoot. Terwijl wij in het verleden een fikse verbouwing zonder kleerscheuren en in grote kameraadschap overleefden, begon zich nu een scheuring af te tekenen. Echtgenoot jan vond mij helemaal niet meer lief. Ik was ook niet lief, ik was boos, woedend, laaiend.
Gelukkig kregen wij afgelopen donderdag eindelijk een telefoonnummer van een responsable. Die mochten wij bellen zodra zich een kraak voordeed. Ik moest lachen, want ik kreeg het nummer, terwijl de lijn kraakte als een nieuwe houten vloer in een Vinexwijk. Ik belde dus direct de responsable en die beloofde direct actie te ondernemen. Direct was twee dagen later, afgelopen zaterdag. Toen was er weer een mannetje. En wonder boven wonder, sinds die tijd is de lijn kraakloos. Wij blijven hopen en bidden dat het zo blijft.
Nu ik toch het nummer van een responsablehad, maakte ik van de gelegenheid gebruik en belde of hij niet voor adsl kon zorgen.
‘Nee mevrouw dat zit er niet in en het komt er voorlopig ook niet, zie ik hier in mijn dossier.’
Wat ik moest doen om het wel te krijgen, vroeg ik met een snik in mijn stem. Hij werd er niet door geraakt.
‘Verhuizen mevrouwtje’, zo luidde zijn kille antwoord.
Over een kraakloze lijn. Dat wel.