Een fixer in Mali


Maandag 19 maart

Ik ben bijna ongemerkt weer een reis aan het voorbereiden. Dit keer naar Mali. Daar zijn eind april verkiezingen, er is hongersnood en het noorden wordt gezellig gemaakt door rebellen en de regionale versie van Al Qaida. Alle reden dus om af te reizen. Een reis voorbereiden begint altijd met een visum, een ticket en fixer. De papieren die ik nodig heb voor een visum vallen dit keer mee. 

Het enige dat een probleem zou kunnen opleveren is een uitnodiging van een organisatie uit Mail. De ambassade wil die uitnodiging niet leveren en dus moet ik op zoek naar een andere organisatie. Ik ken niet zoveel bedrijven in Mali, dus dat wordt een gevalletje 'via via via via'.  Een ticket is ook niet zo lastig. Al gaat wellicht een collega mee en die weet pas over een maand of dat ook daadwerkelijk zo is. Bestellen kan dus nog niet, want ik wil wel samen aankomen. Het vliegveld van Bamako staat voor eeuwig in mijn herinnering geëtst als een kolkend hete hel vol grijpende armen, geschreeuw en onduidelijke ambtenaren. Die ga ik liever met zijn tweeën te lijf. Lees hier verder.

Het vinden van een goede fixer lijkt dit keer de grootste opdracht als het gaat om de voorbereiding. Een fixeer is iemand die de situatie ter plekke goed kent, een groot netwerk heeft en van alles voor je kan regelen. Onmisbaar. Het liefst werk ik met een lokale journalist, maar ik kreeg al te horen dat de kwaliteit van de meesten niet erg groot is en dat ze ook niet onafhankelijk zijn. Via BNR kreeg ik wel de naam van een documentairemaker, maar die heeft nog niet enthousiast geroepen dat ie graag mee wil werken. Ik werk het liefst met een journalist omdat hij of zij meestal beter snapt wat ik wil en goed weet wat er nodig is om als journalist aan de slag te kunnen. Want wie denkt dat je zomaar aan het werk kunt, heeft het mooi mis. Er is meestal een berg papieren voor nodig en de vraag is altijd: welke papieren en wie geeft ze af. In Mali schijn je een verplichte lokale fixer van het communicatie-ministerie te krijgen. Daar ben ik niet blij mee, want die moet je zelf betalen. En dat betekent dat ik geen geld heb voor een echte fixer. Zo'n verplichte fixer heb je meestal weinig aan. Hij vertelt alles aan het ministerie, niks kan als het indruist tegen de belangen van de regering en hij brengt je uitsluitend in contact met mensen die de lof zingen van dezelfde regering. Ook daarom kom ik graag in contact met een journalist uit Bamako. Hij kan me vertellen of ik echt zo'n verplichte fixer nodig heb.