Zaterdag 12 april 2014
The day after
Vreemde jongens die Beninois! Die laten journalisten voetballen tegen de politie bij 35 graden en nemen dan zo'n klein doel dat er bijna geen goal is te maken. Dan zetten ze langs de lijn een karretje met enorme luidsprekers en laten de plaatselijke sportverslaggever met 200 decibel roepen wat iedereen met eigen ogen kan zien. Uiteindelijk won de politie omdat ze veel slimmer speelde dan de journalisten. Die waren dan wel de hele tijd aan de bal, maar konden geen gaatje vinden om die enorme bal in dat hele kleine goal te krijgen. Dat was ook bijna niet te doen, zo'n beetje alle zeven politie-spelers stonden constant op een kluitje voor dat doel. Het Bijbelse spreekwoord van een kameel door het oog van de naald, spookte twee maal dertig minuten door mijn hoofd.
In het geel de politie, in het rood de journalisten
Ruststand was dan ook 0-0. In de tweede helft, kort voor het einde van de wedstrijd, toen alle journalisten zo'n beetje voor de goal van de politie probeerden met de moed der wanhoop toch dat gaatje te vinden, ging één agent er met de bal vandoor en scoorde. De verslagenheid bij de redactie van De Canard was groot. De triomf bij de politie evenredig. Een collega van een andere krant legde uit waarom de journalisten de politie had laten winnen: 'De verhoudingen tussen ons zijn niet goed, we krijgen nooit informatie van ze. Het is de bedoeling dat ze nu wat toeschietelijker worden.' Hij grijnsde.
's Avonds was het concert. Ik heb allang opgegeven te denken dat dingen gebeuren op het uur dat ze gepland staan. Zo begon de wedstrijd bijvoorbeeld anderhalf uur later. Ik keek dus ook niet vreemd op, toen Alberique, mijn steun en toeverlaat bij de krant, mij pas twee uur na het officiële begin op kwam halen voor een concert van Don Metok, de zanger die het voetballied zingt voor de 'eekhoorntjes', zoals het voetbalteam van Benin wordt genoemd. Aandoenlijke naam, maar er spreekt weinig vechtlust uit. Het team van Benin heeft zich dan ook nog maar twee keer gekwalificeerd voor de Afrika Cup.
Manager, producer en geheel rechts Don Metok in het kantoor van Le Canard du Nord.
Het concert werd gehouden op de binnenplaats van Institute Française, een feeëriek plein omgezoomd door mangobomen. Het publiek zat te genieten van een voorprogramma met lokale artiesten, de voorste twee rijen nog nadrukkelijk leeg. Die waren bestemd voor genodigden. Het is iets waar ik een nadrukkelijke hekel aan heb: dat VIPS op hun gemakje op het laatste moment aanschuiven, terwijl het plebs al uren daarvoor heeft moeten plaatsnemen. In Nederland gebeurt zoiets bij de koninklijke familie, hier in Afrika is het heel gebruikelijk dat het volk een hele dag in de zon zit te wachten, totdat het de hoge heren en dames belieft zich te vertonen.
Rond 23.00 uur maakte Don Metok eindelijk zijn opwachting. Hij kwam in een grote jeep, met manager, producer en twee lijfwachten. De twee lijfwachten namen nadrukkelijk plaats op het podium. De massa (er waren toch wel zo'n 400 mensen), ging uit het dak bij de eerste tonen. Plots rende een meneer het podium op en begon stompgebaren naar de zanger te maken. De lijfwachten verroerden geen spier. Pas toen ik beter keek, zag ik dat de man allemaal briefjes van 500 CFA (1 dollar) op het voorhoofd van Don plakte. Twee meisjes in T-shirt van Le Canard pakten het geld op en brachten het naar de manager. Dit ging zo het hele concert door.
Directeur van de krant (links) wordt door Don Medok bedankt dat hij hier mocht zingen….
Wordt de artiest op deze manier betaald, zo vroeg ik na het concert aan Alberique. Dat is nou ook weer niet het geval. Don Metok kreeg voor zijn optreden een vorstelijke gage en een verblijf in een heel ander hotel dan het mijne. Maar het is gebruik dat het publiek op deze manier zijn waardering uitspreekt. Wij gooien knuffels naar onze favoriet, zij bedekken de artiest met geld, als ze hem of haar goed vinden spelen. De artiest betaalt van dit extra zijn eigen band, de meisjes die voor hem het geld van het podium rapen en nog een heleboel anderen die vinden dat ze er recht op hebben. In Benin gebeurt niets spontaan, altijd wordt er wel iets betaald. Zo kregen ook de twee voetbalteams eerder deze dag iets in de hand geschoven na de wedstrijd. Op zich niet vreemd. Mensen zijn over het algemeen zo arm als een kerkrat. Als ik een biertje (350 CFA) wil betalen met een biljet van 2000 CFA (4 dollar), dan breekt vaak de paniek los. De kroeg is meestal een half uur bezig dat biljet te wisselen.
De mensen van Le Canard waren zo druk bezig geweest met organiseren, dat ze vergeten waren dat het handig was als er ook foto's genomen werden. Ik had mijn camera bij me en omdat ik me anders toch stierlijk verveel bij dit soort gelegenheden omdat de feestelijkheden voor tachtig procent bestaan uit wachten, had ik de rol van fotograaf op me genomen. Aan het eind van het concert gingen de organisatoren een dansje doen op het podium met de zanger. Ik werd ook even meegetrokken in het dansje. Daarvoor werd ik later, toen het concert al ten einde was, bedankt door een vriendelijke dame. Ze plakte 2 briefjes van 500 CFA op mijn voorhoofd. Het is de eerste keer en hoogst waarschijnlijk ook de laatste keer dat ik geld verdien door te dansen.
Later, het was inmiddels twee uur en ik had een uur zitten wachten op Alberique die nog allerlei zaken moest afwikkelen, wilde een deel van de redactie, inclusief Alberique en directeur Fred, nog naar een discotheek. Weer een dansje doen. Daar heb ik vriendelijk doch zeer gedecideerd voor bedankt. Het dansje van vorige keer stond me nog zeer helder voor de geest. Driehonderd decibel in een bloedhete, kleine ruimte. Een beetje zwijgend hangen in een te lage bank. Warme rode wijn. En iedereen die naar je kijkt als je ook maar een vinger beweegt. Nee dank je wel. We zullen het er maar op houden dat ik te oud ben voor die dingen.