Dag 3

IMG 1998.jpg

Zaterdag 9 maart 2013

Vandaag voor het eerst aan het werk. Dat zal bestaan uit kijken hoe de krant is gehuisvest. een planning maken voor de komende week, en vooral: praten met de hoofdredacteur. Die is nog lekker jong, evenals zijn equipe als ik hem mag geloven. Hij heeft wellicht een beetje gesjoemeld met de criteria van PUM, de organisatie die me uitzendt. Die vraagt namelijk een mannetje of tien personeel. Gisteravond had hij er eerst 15, toen waren het er 10 en op het eind van het gesprek waren er 5 vaste medewerkers en wat stagiairs waarvan hij niet precies wist waar ze waren. Die waren namelijk niet altijd op kantoor, maar vaak aan het werk in de provincie of op school. Hij realiseerde zich natuurlijk dat hij niet twee weken lang 10 medewerkers kan verstoppen. Maar ach, het gaat er om de oplage en de kwaliteit te verbeteren. Volgens de directeur is het de belangrijkste krant (weekblad) van het noorden. Oplage: 1000, jaaromzet: 18.000 euro. Het geeft aan hoe treurig het is gesteld met de krantenindustrie van Benin, en het noorden in het bijzonder. 


IMG 1987.jpg

De rit per bus van Cotonou naar Parakou is uitgevonden door de duivel! Voor 12 dollar mag je bijna 11 uur zitten in een gloeiend koekblik met een huilend kind in je nek, een brede dame naast je en 3 vierkante centimeter voor je linker- en je rechtervoet. Toen ik uitstapte gisteravond, bleek mijn stoelzitting doorweekt, evenals mijn broek. Ik was dolblij dat het pikkedonker was, want het leek natuurlijk net alsof ik mijn plasje niet op had kunnen houden. Dat had overigens heel goed gekund, want de bus beschikte niet over een toilet en stopte uitsluitend onderweg om te fourageren, niet om te defourageren. De bus beschikte wel over een batterij rode lampjes op het dashboard waarvan vooral de flikkerende rode gevarendriehoek intrigeerde, een kapotte deur en een motor die achterin met de hand gestart moest worden. 

De eerste twee en een half uur stonden we gewoon stil bij het busstation: een hoek van een zonovergoten straat. Niemand had mij verteld dat de bus pas zou gaan rijden, als elke plek bezet was. Dat duurde dus even. Ik nam elk half uur een afgepast slokje water, ik wilde niet het risico lopen van een volle blaas en uiterste hoognodigheid. Dat had ik gehad bij een reis in Burundi en dat had me gebracht bij de smerigste 'WC' die ik ooit heb gezien. Nee, geen details.

Om half twee gingen wij rijden. Ik slaakte een zicht van verlichting. Drie minuten later stonden wij weer stil. Natuurlijk, er moest getankt worden! Maar toen wij uiteindelijk echt reden was het leuk om alle bekende plekken weer te zien. Benin begint een beetje een 'thuis' te worden. Dat gevoel nam af naarmate de rit duurde en duurde en duurde en duurde. Om half tien 's avonds draaiden wij het busstation in Parakou in. Natuurlijk stond er niemand op me te wachten; het bleek dat ze niet wisten waar het busstation was en het duurde een telefoontje of drie met de directeur en de vertegenwoordiger van PUM vooraleer ik doorhad dat zij niet wisten waar het busstation was. De buschauffeur wist het gelukkig wel en daarna was het leed geleden en zat ik binnen tien minuten aan een goddelijk glas bier.